Blog van Aad van Meurs, schrijver

Bij het afscheid van een van de Schipluidense huisartsen word ik aangesproken door een vrouw die in de rij staat om de beste man de hand te schudden. Ze wenkt me. Wanneer ik naar hoe toe loop geeft ze me aan dat ze van mijn lief heeft gehoord dat ik eigenlijk niets doe met mijn spiegelreflexcamera. Het treft, een dezer dagen start er een basiscursus bij Sportshoots/Fotocursus Westland. Ik neem het voor kennisgeving aan. Toch laat het me niet los. Ik vertel mijn vrouw bij thuiskomst over deze suggestie. “Lekker dan”, zegt ze, “ik heb het er inderdaad met haar hierover gehad en wilde het voor jouw verjaardag geven. Nu is de verrassing er af.”

De vrijdag erna staat er een stukje over in de Schakel Midden-Delfland. Het is opschieten geblazen want de cursus start al een week later. Ik waag er een e-mail aan en vraag of er nog plaats is. Dat blijkt er nog te zijn. Nadat ik het cursusgeld heb overgemaakt ontvang ik direct een e-mail. ‘Beste Aad, Hartstikke bedankt voor je aanmelding voor de basiscursus fotografie. De eerste les zal plaatsvinden op vrijdag 8 februari om 9:30. Locatie IJsclub Vlietland. Zouteveenseweg 1B Schipluiden.’

Voorafgaand aan de cursus krijg ik een drietal documenten toegestuurd. ‘Neem je laptop of tablet mee en zet deze documenten er even op’, zo is de boodschap. Dat doe ik dan ook. Verder wordt gevraagd om een camera mee te nemen en een eventueel in bezit zijnde statief.

Op 8 februari ga ik gepakt en gezakt richting Holierhoek. Ik schiet binnendoor het pad af en sta voor de cursuslocatie. Ik ben niet de eerst, blijkt. Rond de tafel zitten al meer cursisten. Dat zouden er uiteindelijk 12 worden. Docenten zijn Frank van Leeuwen, Sportfotograaf bij sportshoots.nl en Ronald Bakker, Foto Westland. De opgezette cursus is een gezamenlijk project van vakfotografen uit het Westland. André Loch van Ringfoto Wateringen, Freelance sportfotograaf Frank van Leeuwen en vakfotograaf Ronald Bakker. De cursus heet ‘DOEN is LEREN’. Op tafel liggen verschillende spiegelreflexcamera’s. Iedereen heeft de camera meegenomen, op één na, zij leent er een van de docenten. Uiteenlopende merken en types liggen er voor de deelnemers. Hier en daar ligt een statief op tafel. De eerste les is een theorieles. Termen als sluitertijd, diafragma, witbalans, en ISO-waarde komen aan bod. En wat betekent die M en de A en die S en de andere letters op het draaischijfje. Maar ook hoe zit het met scherptediepte, correct licht meten, scherpstellen maar bovenal hoe krijg je het voor elkaar dat ‘What You See is What You Get (WYSIWYG)’. Aan het eind van de les duizelt het me een beetje. Thuis ga ik er nog wel een keer naar kijken.

We krijgen een drietal opdrachten mee. Ik heb een printje gemaakt met de belichtingsdriehoek van sluitertijd, diafragma en ISO-waarde. Daar kan ik mee aan de slag. Ik heb niet veel tijd in die week en moet zien om er een gaatje voor te maken. Dan op een ochtend trek ik er toch op uit. Zittend tegen een boom schiet ik plaatjes. Draaiend aan mijn sluitertijdschijfje en diafragma bekijk ik de geschoten beelden. Het valt nog niet mee. Toch heb ik al best een paar aardige plaatjes geschoten. Met een goed gevoel ga ik de volgende vrijdag naar de cursus.

Vrijdag 15 februari. De koffiebonen zijn op. Helaas geen bakkie dus. De fotolocatie is vanwege het mooie weer verplaatst van binnen in een tuincentrum in Den Haag naar het buiten in Schipluiden. Vooralsnog de ijsbaan. Windstil alsof er een gepoetste spiegel op de ijsbaan ligt. Bomen en afrastering, lichtmasten en riet, het staat er bewegingsloos bij. “Zet je diafragma eens op 8.0”, zegt Frank. Je witbalans mag naar 0.” “Richt maar op de troep die in het hek zit.” Er worden door Frank en Ronald allerlei adviezen gegeven. Dan wandelen we richting Trambrug, een geliefd object. Wanneer ik langs het hek van de dierenweide loop stoot ik er met mijn statief tegenaan. Dan breekt er een onderdeel af. Handige Harry, ik schreef er eerder over. Terwijl de rest doorloopt ga ik terug. Als ook ik bij de brug ben wordt de groep in tweeën gesplitst. “Schiet maar raak”, is de opdracht, terwijl Frank en Ronald adviezen geven. “Probeer ook snelheid vast te leggen”, zegt Frank. Als sportfotograaf natuurlijk zijn specialiteit. Een voorbij razende wielrenner is van de foto af als ik heb geknipt. De molen is een geliefd onderwerp, alleen hij draait niet. Ook hier geen snelheid op beeld. We wandelen richting kern. De Paardenbrug is een mooi object. Zonnige, maar ook schaduwkant. Opletten met tegenlicht. Iedereen is los. De camera’s klikken onophoudelijk. Na de kade op pad naar de valbrug. Opnieuw met snelheid proberen. “Beweeg mee met het rijdend object”, zegt Frank. Mijn batterijsymbool komt in beeld, ik heb slechts weinig energie meer in de camera. Van lieverlee is het fotograferen klaar. Tijd voor een kopje koffie. Het wordt Indigo. Na de opkikker gaan we terug naar de ijsclub. Voor de volgende week wordt het op prijs gesteld om een statief mee te nemen. Helaas de mijne is in de heer en niet meer te maken.

Thuis aangekomen geeft vrouwlief het advies om het is op de kringloopsite Schipluiden te proberen. Daar krijg ik vrij snel een reactie op. ‘Te leen’ geeft de aangever aan. Even later een berichtje van een ‘buurvrouw’. ‘Ik heb er een liggen’, geeft ze aan. Ik wandel er heen en krijgt er een mee. “Gratis”, zegt ze, “ik heb hem ook gekregen.” Verheugd kom ik thuis. De volgende dag fiets ik even bij een bloementuinder langs voor een bloemetje.

De derde sessie en tweede fotografiedag is gepland in Delft. Prachtige geveltjes, mooie grachten en kerken. Daar moet iets moois uitkomen. Wanneer ik net aan onderweg ben, zie ik in de verte de lichtgevende groene jas van een medecursist. Even wat gas erop en inhalen. Samen fietsen we naar de Biesieklette Vesteplein. Hier is het gratis en gecontroleerd parkeren. We zijn niet de laatste maar de meeste uit de groep zijn al aanwezig. Het is koppen tellen. Het wachten is op de tweede instructeur en dan kunnen we los. Delft heeft zoveel moois te bieden. Met andere ogen dan waar je normaliter langs de grachten loopt, zoekt je je objecten. De weerspiegeling in het water, een lantaarnpaal, op elkaar gestapelde fietsen, een ingeslagen ruit, graffiti. Zomaar onderwerpen, waar je oog voor moet hebben. Langzaamaan wandelen we naar de binnenstad. Het grote marktplein met zoveel moois. De Nieuwe Kerk, het Stadhuis, het pand van SubWay met de eerste bijbel, maar ook de compositie van Hugo de Groot met de kerk op de achtergrond. Ik schiet ze samen en laat ze aan Ronald zien. “Hoe heb je dat gedaan”, vraagt hij, “hier kan ik nog wat van leren.” Ik weet het niet, ik draai aan instellingen van diafragma, sluitertijden en witbalans en klik als IK het mooi vind.

Het is een frisse ochtend en dus tijd voor een warme-handen-koffie. Doppio Espresso is de uitgelezen plek. Lekker met elkaar om tafel en even genieten en ervaringen delen met elkaar. Als iedereen is opgewarmd gaan we terug de stad in. De Hippolytusbuurt een prachtige gracht om te fotograferen. In het water de weerspiegeling van de huizen, de bankjes, maar ook de voorbij rijdende fietsers. Onverwachte momenten ook als een zwerver voorbij komt lopen en voor een euro wel even wil stilstaan om hem vast te leggen. Ik piep langs de Oude Jan, naar mijn voormalig werkgever. De prachtige gevel van het Hoogheemraadschap van Delfland met wapens wil ik vastleggen. 34 jaar gewerkt maar nooit een foto van gemaakt. Een uitgelezen kans.

Ik zoek de groep weer op, het is inmiddels half twaalf. We maken nog een foto voor de Facebooksite. Is iedereen het er mee eens. Ook aan AVG wordt gedacht. Als je niet wilt houd je de camera maar voor je gezicht, is het advies. Sommige dames halen nog even een hand door het haar. Je moet er wel knap op staan. Dan ook nog een advies hoe je de aandacht trekt bij een groepsfoto. Altijd handig. En, oh ja, vergeet niet om de mooiste foto op te sturen die krijg je afgedrukt op A4-formaat.

Hier gaat de groep uit elkaar. Er zijn shoppers, een koffiedrinker en mensen die naar huis gaan en mee terug wandelen. We nemen afscheid, ik haal mijn fiets weer op en rijd met een medecursist mee terug. Volgende week de evaluatie en het certificaat ‘GESLAAGD’ erop. Een mooie cursus, een aanrader. Ik heb er wat aan gehad en weet ook welk knopje waarvoor dient. Ik ga met een gerust hart naar de certificaatuitreiking.

Aad van Meurs (1952) is op latere leeftijd gaan schrijven. Hij schrijft zijn verhalen in de spreekstijl. Inmiddels heeft hij één boekje uitgegeven. BEEStENKRABBELS. ISBN 9789402206128